ΜΕΡΟΣ Α΄
Το ταξίδι ως το Ντύσσελντορφ.
Θα σας προϊδεάσω μ' αυτό το λιτό παιγνίδι για μεγάλα παιδιά. Αργότερα όμως θα πούμε περισσότερα...
Συνηθίζαμε κάποτε να ταξιδεύουμε οδικώς στην Ευρώπη, μέσω της πάλαι ποτέ ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, πριν ο υποκινούμενος εμφύλιος κατασπαράξει και διαλύσει εις τα εξ ων συνετέθη τη μεγάλη αυτή γείτονα χώρα. Έπρεπε όμως να πάμε με κάποιο τρόπο στο Ντύσσελντορφ. Το αεροπλάνο, κατ' αρχάς, αποκλείστηκε γιατί, όπου "με παίρνει", το αποφεύγω. Το φοβάμαι, τη λέω την αμαρτία μου, κι' ας πετάω με ιπτάμενο φουσκωτό! Άφήστε που είναι και ακριβό, αν προσθέσει κανείς σ' αυτό τις διανυκτερεύσεις, τη διατροφή και τις τοπικές μεταφορές από και προς το αεροδρόμιο, την έκθεση και το ξενοδοχείο. Να πάει άλλωστε κανείς σε μια έκθεση αυτοκινούμενων με το αεροπλάνο, ενώ έχει αυτοκινούμενο, δεν "λέει"...
Πήραμε λοιπόν τις τιμές των εισιτηρίων από δύο μεγάλες ναυτιλιακές εταιρείες και παρ' όλη την έκπτωση που μας έκαναν, διαπιστώσαμε ότι το κόστος για τη μεταφορά του camper και δύο ατόμων στην Αγκώνα ή, εναλλακτικώς, στη Βενετία, παρέμενε ασύμφορο. Έγινε πολύ πιο ασύμφορο μάλιστα όταν αναλογίστηκα ότι γι' αυτή την έκπτωση έπρεπε να ανεβάσω δωρεάν την διαφημιστική καταχώριση των εν λόγω εταιρειών στο περιοδικό για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Βάλαμε λοιπόν κάτω τους χάρτες και πήραμε την απόφαση να μην "υποχρεωθούμε" χωρίς σοβαρό λόγο στις εταιρείες αυτές, και να φθάσουμε στη Γερμανία με τον παλιό και γνωστό τρόπο. Οδικώς...
Οι πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει, για το πέρασμα της Βαλκανικής χερσονήσου μέχρι τα σύνορα της Αυστρίας, ήταν συγκεχυμένες. Οι περισσότεροι πάντως με διαβεβαίωναν, νταλικιέρηδες κυρίως, ότι δεν υπήρχε πλέον κανένα πρόβλημα και ότι το πέρασμα των Σκοπίων, της Σερβίας, της Κροατίας και της Σλοβενίας ήταν εύκολη υπόθεση και δεν είχε καμμία σχέση με όσα γνώριζα μέχρι τώρα. Έμενε να βάλουμε τα δάκτυλα επί τον τύπο των ήλων και να το διαπιστώσουμε και οι ίδιοι...
Έπρεπε, κατ' αρχάς, να προετοιμαστούμε με τέτοιο τρόπο ώστε να ξοδεύσουμε τα λιγότερα, κατά το δυνατόν, χρήματα, δεδομένου ότι τα οικονομικά μας δεν επέτρεπαν περιττές "πολυτέλειες". Φουλάραμε λοιπόν το δίπορτο ψυγείο του Granduca με κάθε λογής διατροφικά καλούδια, για οκτώ ημέρες, και τις δεξαμενές του Ducato με πετρέλαιο και νερό, και βγήκαμε μεσημέρι Σαββάτου στην Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας. Η περιπέτεια είχε μόλις αρχίσει...
Ο πόλεμος της μπάρας.
Αν δεν ανοίγει ηλεκτρονικά, ανοίγει με τα χέρια!
Γνωστό πλέον το σκηνικό στα διόδια των Αφιδνών, γνωστοί και οι υπάλληλοι στα γκισέ από τις κινητοποιήσεις του Κινήματος "δεν πληρώνω διόδια", σε κάποιες από τις οποίες έχω λάβει μέρος. Η μπάρα όμως δεν άνοιξε όταν έδωσα τον αριθμό κυκλοφορίας του camper και είπα στην υπάλληλο ότι δεν προτίθεμαι να πληρώσω. Είχα μαντεύσει βεβαίως από πριν τι θα ακολουθούσε και είχα φροντίσει να αφήσω αρκετό περιθώριο από το παράθυρο του γκισέ ώστε να μπορώ να ανοίξω την πόρτα του οδηγού, μιας και η καπετάνισσα δεν έχει ακόμη αποκτήσει το θάρρος για να μπει σ' αυτή τη διαδικασία. Όταν είδα λοιπόν ότι η υπάλληλος δεν είναι διατεθιμένη να ανοίξει τη μπάρα, κατέβηκα απ' το αυτοκίνητο, έσπρωξα ελαφρά τη μπάρα προς τα εμπρός, την άφησα να ακουμπήσει πάνω στον τοίχο, χαιρέτησα ευγενικά την υπάλληλο, η οποία είχε κλείσει επιδεικτικά το τζάμι αρνούμενη να με κοιτάξει, και περάσαμε. Τόσο απλά. Το τι μπορεί να ακολουθήσει, δεν το γνωρίζω, ούτε με απασχολεί άλλωστε. Η απόφαση να μην πληρώνω διόδια είναι ενσυνείδητη επιλογή μου, πιστεύω ότι η απόφαση αυτή είναι σωστή, συνεπώς είμαι αποφασισμένος να το πάω ως το τέλος κι' όπου φθάσει...
Το ίδιο σκηνικό επανελήφθη σε όλους τους σταθμούς των διοδίων μέχρι τα Μάλγαρα (τελευταίος σταθμός πριν τη Θεσσαλονίκη και τα σύνορα με τα Σκόπια). Σε κάποια μάλιστα από αυτά (και ήταν πολλά τα αναθεματισμένα) οι υπάλληλοι ήταν μεν ευγενικοί αλλά, συγχρόνως, έχοντας πάρει προφανώς τις σχετικές οδηγίες από τους προϊσταμένους τους, ήταν προκλητικοί και είρωνες, ζητώντας πότε τη μάρκα του αυτοκινήτου (θαρρείς δηλαδή και με τον αριθμό κυκλοφορίας δεν θα μπορούσαν να βρουν το αυτοκίνητο), πότε λέγοντας ότι απαγορεύεται η βιντεοσκόπηση (την ίδια στιγμή που τα αυτοκίνητα και οι οδηγοί βιντεοσκοπούνται από τις κάμερες που είναι τοποθετημένες κοντά στις μπάρες) και πότε λέγοντας ότι οι μπάρες ανοίγουν ηλεκτρονικά μόνο όταν πέσει στο ταμείο το παραδάκι! Τους απαντούσα ότι η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται μόνο σε στρατιωτικές περιοχές και στους χώρους του οικογενειακού ασύλου, και τους διαβεβαίωνα ότι οι μπάρες ανοίγουν και με άλλο τρόπο, κάτι που τους έδειχνα και στην πράξη. Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο διεπίστωνα ότι είχαν κλείσει το τζάμι και κοιτούσαν προς άλλη κατεύθυνση χωρίς να ανταποδίδουν τον χαιρετισμό μου. Γιατί βρε παιδιά; Υπάλληλοι είστε, δεν τα παίρνετε εσείς τα διόδια. Πείτε ένα αντίο, του Θεού είναι. Εκτός και αν σας έχουν απειλήσει ότι ο χαιρετισμός στον "αντάρτη" οδηγό ισούται με απόλυση, οπότε πάω πάσο (που λέει ο λόγος δηλαδή).
Αυτές τις τουαλέττες δεν πρόλαβαν (ακόμη) να τις... περιποιηθούν οι βάρβαροι.
Έχουμε λοιπόν και λέμε. Για να πάτε με το αυτοκινούμενό σας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη (500 περ. χιλιόμετρα) θα πρέπει να περάσετε από εννέα (!!!) συνολικώς εν ενεργεία σταθμούς διοδίων (υπάρχουν και κάποιοι ακόμη οι οποίοι πρόκειται να ενεργοποιηθούν οσονούπω) και να πληρώσετε 41.70 ευρώ (83.40 ευρώ μαζί με την επιστροφή!). Εξωφρενικό ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι ένα Fiat Ducato 2.3 καταναλώνει (με οικονομική οδήγηση) εξήντα περίπου λίτρα πετρελαίου για να καλύψει αυτή την απόσταση! Εμείς τουλάχιστον τόσο καταναλώσαμε και το είδαμε και στην πράξη. Το πετρέλαιο δηλαδή για να πάτε στη Θεσσαλονίκη θα σας κοστίσει 72 περίπου ευρώ και τα διόδια 41.70!!! Στην επιστροφή σας μάλιστα, αν έχετε φροντίσει να πάρετε πετρέλαιο στα Σκόπια, όπου η τιμή του πετρελαίου είναι 56 Σκοπιανά δηνάρια το λίτρο (0.95 ευρώ δηλαδή) το κόστος για εξήντα λίτρα πετρελαίου θα κατέβει στα 57 μόνο ευρώ με το κόστος των διοδίων να παραμένει στα 41.70 ευρώ! Όσο είναι το κόστος αγοράς του ψαριού είναι και η χρέωση για το ψήσιμο!
Οι σταθμοί πάντως των διοδίων της Εθνικής Οδού Αθηνών - Θεσσαλονίκης, για να έχετε μια σφαιρική εικόνα της απαράδεκτης και τριτοκοσμικής κατάστασης που επικρατεί, και τα διόδια που καλείται να πληρώσει ο οδηγός ενός camper στον καθένα από αυτούς τους σταθμούς, είναι οι εξής : Αττικής Οδού (2.80), Αφιδνών (1.90 ευρώ), Σχηματαρίου (περνάτε ελεύθερα γιατί καταργήθηκαν), Θηβών (2.35), Τραγάνας (2.25), Θερμοπυλών (είναι υπό κατασκευήν), Πελασγίας (6.00), Μοσχοχωρίου (7.00), Μακρυχωρίου (2.40), Πυργετού (5.50), Λεπτοκαρυάς (7.20), Αιγινείου (περνάτε ελεύθερα), Μαλγάρων (5.40). Από όλους αυτούς τους σταθμούς διοδίων μόνο των Μαλγάρων είναι Κρατικός, όλοι δε οι υπόλοιποι ανήκουν σε ιδιωτικές εταιρείες εκμετάλλευσης με ελεγχόμενους και ύποπτους όρους παραχώρησης από το Δημόσιο...
Αυτές τις περιποιήθηκαν ήδη καταλλήλως. Ίσως μας αξίζει τελικώς ό,τι έχουμε κι' ό,τι δεν έχουμε...
Παρατήρησα, και αξίζει νομίζω να σημειωθεί, ότι από τα διόδια της Πελασγίας και πάνω, τα αυτοκινούμενα τροχόσπιτα χρεώνονται με το ύψος (!!!) και μπαίνουν στην τρίτη κατηγορία (?). Μέχρι εκεί, αλλά και στα διόδια της Αττικής Οδού, είναι στη δεύτερη κατηγορία όπως και τα άλλα ι.χ. επιβατικά αυτοκίνητα. Παρατήρησα επίσης ότι οι εγκέφαλοι των ιδιωτικών αυτών εταιρειών εκμετάλλευσης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι οδηγοί έχουν ανάγκη... ούρησης μόνο μετά το πέρασμα των διοδίων της Πελασγίας! Και κατέληξα στο συμπέρασμα αυτό γιατί μόνο μετά από αυτόν τον σταθμό των διοδίων υπάρχουν, προκάτ έστω, τουαλέττες οι οποίες, βεβαίως, έχουν ήδη γίνει στόχος ανεγκέφαλων χουλιγκάνων οπαδών οι οποίοι βρήκαν επιτέλους και στην Εθνική Οδό λευκή επιφάνεια για να βγάλουν τα βάρβαρα απωθημένα τους γράφοντας χυδαία συνθήματα και βλακείες στις πόρτες. Από τα δίοδια της Πελασγίας, και προς την Αθήνα, οι ιθύνοντες των διοδίων σκέφτηκαν, προφανώς, πως οι "χαμουτζήδες" μπορούν να αποθέτουν το περιεχόμενο της ουροδόχου κύστης τους στην άσφαλτο ή στους θάμνους μετατρέποντας την περιοχή σε ένα απίστευτο υπαίθριο ουρητήριο, όπου η κυρίαρχη οσμή της αμμωνίας και της τσίκνας, σε συνδυασμό πάντοτε με το αποτρόπαιο θέαμα των σκουπιδιών που φυτρώνουν παντού, κάνουν την παραμονή του ανθρώπου εντελώς αδύνατη και, κατά συνέπειαν, την ύπαρξη αυτών των χώρων στάθμευσης άνευ λόγου και αιτίας.
Θα ήθελα στο σημείο αυτό να εξηγήσω τους λόγους που με οδήγησαν στην απόφαση να μην πληρώνω διόδια στην Ελλάδα, και δη στους σταθμούς εκείνους που ανήκουν πλέον σε ιδιωτικές εταιρείες, ώστε να μη θεωρηθεί ότι έχω κάποια περίεργη εμμονή με τα διόδια. Πρέπει, κατ' αρχάς, να λάβει κανείς σαν δεδομένο ότι η ελεύθερη κίνηση και επικοινωνία μέσα σε μια χώρα είναι κεκτημένο και αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών, που κατοχυρώνεται από το ίδιο το Σύνταγμα, αποτελεί συγχρόνως αδιαμφισβήτητη υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στους πολίτες. Όπως ακριβώς η κίνηση στον αέρα και στη θάλασσα είναι ελεύθερη και δεν επιβαρύνεται με διόδια, έτσι δεν θα έπρεπε να επιβαρύνεται με διόδια και η κίνηση στην ξηρά.
Η Πολιτεία έχει υποχρέωση να κατασκευάζει και να συντηρεί το οδικό δίκτυο με τα χρήματα που καταβάλλουν οι κάτοχοι αυτοκινήτων μέσω των φόρων, των τελών κυκλοφορίας αλλά και της υψηλής φορολογίας των καυσίμων. Το "επιχείρημα" ότι και σε άλλες χώρες καταβάλλονται διόδια είναι αίολο και παραπλανητικό. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν αρκετές χώρες στους αυτοκινητοδρόμους των οποίων καταβάλλονται διόδια, αλλά δεν υπάρχουν σ' αυτές τέλη κυκλοφορίας ούτε ανελέητο χαράτσι στα καύσιμα.
Υπάρχουν όμως και πολλές άλλες χώρες στις οποίες δεν υπάρχουν καθόλου διόδια στους αυτοκινητοδρόμους, όπως είναι η Γερμανία, το Βέλγιο, η Σουηδία κ.λπ., και άλλες όπου τα διόδια καταβάλλονται μέσω μιας αυτοκόλλητης βινιέτας, η οποία επικολλάται στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου, και έχει ένα συμβολικό κόστος για διαδρομές και διελεύσεις χωρίς όριο μέσα σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όπως στην Αυστρία, επί παραδείγματι, όπου το κόστος αγοράς μιας βινιέτας για ένα camper ανέρχεται στο ποσό των 7.90 ευρώ (για μια εβδομάδα).
Ένα parking στον αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας. Η διαφορά απ' τα δικά μας είναι εμφανής, και χωρίς διόδια!
Στη Γερμανία, εξ άλλου, η οποία είναι κατά τεκμήριο η πλέον ισχυρή από οικονομικής απόψεως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τις χαμηλότερες μηνιαίες αποδοχές των Γερμανών να είναι διπλάσιες από αυτές των Ελλήνων εργαζομένων, δεν υπάρχουν διόδια στους δρόμους, ενώ η τιμή του πετρελαίου είναι χαμηλότερη από την τιμή που έχει αυτό στην Ελλάδα. Και ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι η Γερμανία έχει δυνατή οικονομία, άρα έχει τη δυνατότητα να σηκώσει το βάρος κατασκευής και συντήρησης των δρόμων της, γιατί την ευθύνη της σημερινής κατάντιας του Ελληνικού Κράτους σαφώς και δεν φέρουν οι Έλληνες οδηγοί, αλλά αυτοί οι οποίοι τόσα χρόνια διαχειρίστηκαν τις τύχες της χώρας και κατασπατάλησαν το δημόσιο χρήμα προς ίδιον όφελος. Έχει επιπλέον αποδειχθεί πως το αυτοκίνητο στην Ελλάδα είναι για την Πολιτεία η κότα που γεννάει το χρυσό αυγό και συγχρόνως η πρώτη επιλογή της για την επιβολή νέων φόρων μέσω της αύξησης των τελών κυκλοφορίας και της φορολογίας των καυσίμων. Ήδη, άλλωστε, η Κυβέρνηση (ή μήπως η Τρόϊκα;) σκέφτεται να αυξήσει και πάλι τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων (πέρυσι έλεγε πως έκανε λάθος, τώρα φαίνεται πως το ξέχασε) και να εξισώσει τον φόρο του πετρελαίου θέρμανσης με αυτόν του πετρελαίου κίνησης για να σταματήσει, λέει, η φοροδιαφυγή. Ας πιάσει τους ελαχίστους που κλέβουν και ας αφήσει τους υπολοίπους να ζεσταθούν, λέω εγώ...
Είναι εξ άλλου γνωστό ότι η αξία κατασκευής των ελαχίστων αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα έχει καλυφθεί στο πολλαπλάσιο, από τα τέλη διοδίων που πληρώνουν εδώ και δεκαετίες οι Έλληνες οδηγοί, ενώ η είσπραξη των διοδίων έχει αναδειχθεί σε μια εξαιρετικώς κερδοφόρα επιχείρηση. Ένα "μαγαζί γωνία", την εκμετάλλευση του οποίου, με συνοπτικές και αδιαφανείς διαδικασίες, κατάφεραν να αποσπάσουν απ' το Κράτος οι ιδιωτικές εταιρείες. Είναι επίσης γνωστό ότι εισπράττονται διόδια ακόμη και σε δρόμους οι οποίοι δεν πληρούν καν τις στοιχειώδεις προδιαγραφές των αυτοκινητοδρόμων, όπως ορίζει συγκεκριμένη Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράδειγμα ο δρόμος καρμανιόλα Κορίνθου - Πατρών και ο δρόμος των Τεμπών, για να μην αναφερθώ και σε άλλες περιπτώσεις.
Εκτός όλων των άλλων, οι εργασίες συντήρησης των υπαρχόντων δρόμων είναι σχεδόν ανύπαρκτες, η συντριπτική πλειοψηφία των χώρων πάρκινγκ είναι σε τόσο ελεεινή κατάσταση ώστε η εικόνα τους θα εξέθετε και μια τριτοκοσμική ακόμη χώρα, ενώ οι οδηγοί καλούνται να χρηματοδοτήσουν την κατασκευή των νέων δρόμων πληρώνοντας διόδια εκ των προτέρων!
Συνεχίζεται...
πηγή: Camper Life
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου