Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω!

ΤΖΟ. (Στέκεται στο παράθυρο). Ελάτε γρήγορα, κοιτάξτε. Οι γυναίκες ξεφορτώνουν πάλι τα πράγματα τους από τα φορτηγά. Η αστυνομία πυροβολεί.

ΛΟΥ. Ναι, αλλά κοίτα τα παιδιά πάνω από τη στέγη που τους πετάνε κεραμίδια και πέτρες.

ΑΝΤ. Εδώ να δεις. Κοίτα μια γυναίκα με όπλο απ' το παράθυρο, απέναντι. Πυροβολεί.

ΤΖΟ. Η αστυνομία βαράει στο ψαχνό κι πάνω απ' τα κεφάλια. Να, τραυματίστηκε ένας.

MAP. Τό 'βαλαν σκοπό να καθαρίσουν τον κοσμάκη, τα καθάρματα...

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Φονιάδες, γουρούνια, μπάτσοι!

ΤΖΟ. Γρήγορα, γρήγορα. Να τους ρίξουμε το φέρετρο στα κεφάλια τους.

ΑΝΤ. Υποχωρούν, οι μπάτσοι υποχωρούν.

MAP. Τα παράτησαν όλα, και τα φορτηγά και όλα τ' άλλα.

ΑΝΤ. Κι οι γυναίκες συνεχίζουν να ξεφορτώνουν τα πράγματά τους.

ΤΖΟ. Έτσι, αυτό είναι το σωστό. Έτσι πρέπει να γίνεται. Αυτά τα γουρούνια μας περνιούνται τάχα για «παιδιά του λαού». Αυτοί οι φονιάδες...

ΛΟΥ. Το κατάλαβες τώρα επιτέλους;

ΤΖΟ. Και βέβαια το κατάλαβα. Σήμερα κατάλαβα πραγματικά ότι πρέπει ν' αλλάξουμε τακτική. Να κρατάμε ανοιχτά τα μάτια μας και να παίρνουμε αυτό που μας ανήκει. Αυτός είναι ο νέος τρόπος που πρέπει ν' αγωνιζόμαστε. Αυτό είναι που τους καίει.

ΑΝΤ. Ακριβώς. Όπως τό 'παν οι εργάτες χθες απ' το σούπερ μάρκετ. Αυτός είναι ένας καινούργιος τρόπος απεργίας σύμφωνα με τον οποίο τα αφεντικά χάνουν και πληρώνουν.

ΛΟΥ. Έτσι είναι το σωστό. Δεν πρέπει ποτέ στ' αφεντικά να φέρνεσαι με το γάντι.

ΤΖΟ. Σ' έναν καπιταλιστή δεν πρέπει ποτέ να λες: «αχ, σας παρακαλώ, θα μπορούσατε λιγάκι να μου κάνετε λίγο χώρο ν' αναπνεύσω κι εγώ; θα μπορούσατε να είστε λίγο πιο καλός, με λίγη περισσότερη κατανόηση; Ας συμφωνήσουμε...» Όχι. Ο μόνος τρόπος για να μιλήσεις μαζί τους είναι να τους στριμώξεις στον καμπινέ, να τους χώσεις το κεφάλι μέσα στη λεκάνη και να τραβήξεις το καζανάκι. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, ίσως με λιγότερο φανταχτερές βιτρίνες, ίσως με λιγότερες λεωφόρους, αλλά με λιγότερες λιμουζίνες, με λιγότερους απατεώνες. Τους πραγματικούς απατεώνες, αυτούς τους μισάνθρωπους με τις χοντρές κοιλιές. Κι έτσι θα είχαμε δικαιοσύνη. Έτσι, εμείς που βγάζουμε πάντα το φίδι απ' την τρύπα για τους άλλους, θα μπορούμε επιτέλους να σκεφτούμε και τον εαυτό μας. Να κτίζουμε σπίτια που να ανήκουν σε μας... να ζούμε μια ζωή που θά 'ναι ολότελα δική μας. Να ζούμε σαν ολοκληρωμένοι άνθρωποι τέλος πάντων. Να ζούμε σ' έναν κόσμο όπου η επιθυμία σου να γελάσεις, ξεσπάει από μέσα σου σα γιορτή, η επιθυμία να παίξεις και να γιορτάσεις... κι επιτέλους να κάνεις μια δουλειά που να σ' ευχαριστεί... σαν κανονικοί άνθρωποι κι όχι σαν ζώα που ζουν και υπάρχουν χωρίς χαρά και φαντασία.
(Πρώτα σιγά και μετά όλο και πιο δυνατά λένε κι άλλοι τα λόγια του Τζοβάνι).

ΤΖΟ. Ένας κόσμος όπου μπορεί κανείς να δει ξανά ότι υπάρχει ακόμη ένας ουρανός... τα λουλούδια που ανθίζουν... ότι ακόμα υπάρχει άνοιξη... και τα κορίτσια που γελούν και τραγουδούν.
(Προχωρούν στο μπροστινό μέρος της σκηνής).
Και όταν μια μέρα πεθάνεις, δε θα πεθάνεις σα γέρος, πεταμένος σα στιμένη λεμονόκουπα, αλλά σαν άνθρωπος που έζησε ελεύθερος κι ευχαριστημένος μαζί με τους άλλους ανθρώπους..
(Σιγά σιγά σβήνει το φως ενώ λέγονται οι τελευταίες λέξεις).

Ντάριο Φο