Η Λάρισα του τρομονόμου: Ένα πείραμα που πρέπει να αποτύχει!

Απο πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «πείραμα» απο άλλους ως «πρόβα τζενεράλε» μαζικής εφαρμογής του τρομονόμου.Οτι τίτλο και να δώσει κανείς στις επικείμενες δίκες της Λαρισας δεν θα μπορέσει να αλλοιώσει το βαθύτερο και ουσιαστικότερο νόημα αυτής της δίωξης.

Για να καταλήξουμε όμως σε ασφαλή συμπεράσματα πρέπει να ξεκινήσουμε απο την άκρη της κλωστής της ιστορίας και να ξετυλίξουμε τον μίτο του Δεκέμβρη του 2008.

Τα πρώτα μέτρα της κλωστής κρύβουν φρίκη και αγριότητα. Η σκανδάλη πιέζεται και η σφαίρα διαπερνά το κορμί του Αλέξη ετών 15. Μα αυτή η σφαίρα βρήκε πολλούς. Άλλους λιγότερο και άλλους περισσότερο. Άλλους ξώφαλτσα και άλλους κατάστηθα. Άλλοι πάλι απλά την άκουσαν να σφυρίζει πάνω απο τα κεφάλια τους μάζεψαν τα πανό τους και χώθηκαν στα κομματικά τους γραφεία καλυπτόμενοι ακόμη μια φορά πίσω απο το ανάθεμα της προβοκάτσιας. Μα οι πολλοί αντέδρασαν και δεν κατάπιαν αυτή τη αδικία. Διάολε ήταν μόλις 15 χρονών.

Ηταν ένα παιδί σαν τα δικά μας παιδιά. Όταν μάλιστα τα ΜΜΕ, που τόσα χρόνια ταίζε επιμελώς την ραστώνη της κοινωνικής μας συνείδησης, άρχισε να προβάλλει την χαμογελαστή φωτογραφία του στις οθόνες μας, με μιας, έπαψε να ειναι ο Αλέξης, έπαψε να είναι ο δεκαπεντάχρονος και έγινε το τραγούδι που όλοι ψελίζαμε όλο και πιο σιγά, όλο και πιο ψυθιριστά μη τύχει και μας πουν γραφικούς. Εγινε το γελαστό παιδί.


Έτσι κάπως εκείνο το βράδυ ξυπνήσαν οι συνειδήσεις μας και με την εικόνα του γελαστού παιδιού στα μάτια και με τους στίχους του τραγουδιου στα χείλη ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Δέν χρειάστηκαν παρά μόνο λίγες ώρες για να τυλίξουν οι φλόγες της εξέγερσης ολόκληρη τη χώρα απ’άκρη σε άκρη.

Κάπως έτσι και η Λάρισα εκείνες τις μέρες αποτελούσε ένα μόνο κομμάτι στο πάζλ της εξεγερμένης Ελλάδας. Μιας Ελλάδας που καλούνταν να ξαναθυμηθεί μετά από πολλά χρόνια τι σημαίνει επαναστατική διαδικασία από τα κάτω. Κάτι που δυστηχώς έχει διαγράψει από τη θύμηση της και το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς ακόμα και αυτής που διακυρήσει την επανάσταση ως βασική αρχή δράσης.

Μέσα σε αυτό το τεταμένο σκηνικό οι αρχές της χώρας έμειναν αμήχανες να παρακολουθούν τη φωτιά να εξαπλώνεται σε κάθε γειτονιά. Ποιός άλλωστε κατασταλτικός μηχανισμός μπορεί να τιθασεύσει τη λαική οργή που πλημμυρίζει δρόμους; Αναγκαστικά και όχι από επιλογή την ονόμασαν αμυντική στάση στο όνομα της αποφυγής δραματικών καταστάσεων. Αυτή η περίοδος χάριτος όμως έμελλε να κρατήσει λίγα 24ωρα μόνο. Έπρεπε να σωθεί το εθνικό γόητρο, έπρεπε να ικανοποιηθούν οι ακροδεξιές φωνές που απο τις πρώτες ώρες ούρλιαζαν από μικροφώνου για την απαράδεκτη κατάσταση, την ασφάλεια των περιουσιών τους και το γόητρο της χώρας στο εξωτερικό. Έτσι λοιπόν βγήκαν οι θεματοφύλακες της ειρήνης και μάζεψαν απο το σωρό. Άρπαζαν και συλλαμβάναν αδιακρίτως. Στη Λάρισα διακρίναν 19 κακοποιά στοιχεία 19 αλήτες και δημόσιους κινδύνους. Εκ των οποίων οι 11 ανήλικοι. 15-16 χρονών που πρόλαβαν πριν χαρούν την εφηβεία τους να συστήσουν τρομοκρατική ομάδα να δράσουν παράνομα και να τραυματίσουν ανεπανόρθωτα την άψογη μας δημοκρατία.

Οι κατηγορίες του πρόσφατα αναδιαρθρωμένου τρομονόμου (είπαν να ξεκινήσουν την αναδιάρθρωση απο τον τρομονόμο και μετά να πάνε στο μνημόνιο) διανθίζονται με 30 καταθέσεις ευηπόληπτων διευθυντών τραπεζών που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει.

Η κατάσταση τόσο για τα παιδιά τα ίδια όσο και για της οικογένειές τους ειναι πολύ περισσότερο δραματική απο το ύφος αυτού του κειμένου για λόγους που σε όλους μας είναι κατανοητοί. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους 4 που τους συνέλλαβαν πάλι στην Λάρισα κάποιους μήνες μετά απο τα δραματικά γεγονότα που αναφέρθηκαν επειδή είχαν την ατυχία να περιμένουν το λεωφορείο σε στάση κοντά σε super market που απαλοτροίωσαν τρόφιμα κάποιοι άλλοι λίγη ώρα πριν.

Πρέπει επιτέλους να καταλάβει η αστική εξουσία πως με τυφλές συλλήψεις δεν εξυπηρετεί τίποτα περισσότερο από τα χρηστά ήθη της άρχουσας τάξης που την θρέφει και την συντηρεί.

Λάρισα 27/11/2010 (indy)

Μα πρέπει πιότερο να τους γίνει μάθημα πως οι κοινωνικοί αγώνες δεν μπορούν να καθίσουν στο σκαμνί κανενός δικαστηρίου και ο μόνος φυσικός κριτής τους δεν μπορεί να είναι άλλος από την ιστορία. Την ιστορία που δεν γράφεται απο τους νικητές μόνο αλλά και αυτή που καθημερινά γράφεται στους δρόμους πολλές φορές και με αίμα από τους αγώνες του λαού και των εργαζομένων.

Σαν τροτσκιστές και κήρυκες του ελευθεριακού κομμουνισμού καθημερινά παλεύουμε οι σημερινές σελίδες της ιστορίας να έχουν μία και μόνο υπογραφή αυτή της εργατικής τάξης. Της μόνης που μπορεί να γκρεμίσει τα σχέδια των δυναστών της. Της εργατικής εξουσίας.

Δ.Α

ΛΑΡΙΣΑ 24.11.10

πηγή: Ο ΕΡΓΑΤΗΣ