Η πολιτική συλλογική ανυπακοή μπορεί να προέλθει και να προκύψει μέσα από την κοινωνική συμπίεση που δεν μπορεί να απορροφηθεί πια και τότε το «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο δεν θα είναι μια θεατρική παράσταση που θα περιορίζεται στα διόδια που αυξάνονται σαν τα μανιτάρια στους εθνικούς δρόμους, αλλά θα γενικευτεί η πολιτική ανυπακοή, καθότι η ανεργία αυξάνεται και στην ουρά για επίδομα ανεργίας βρίσκονται και νέες επαγγελματικές ομάδες, οι νέοι με πτυχία και μεταπτυχιακά διπλώματα, οι μικρομαγαζάτορες και τα λεγόμενα μεσοστρώματα και τα τέως επιτυχημένα «χρυσά» παιδιά των επιχειρήσεων ηλικίας πάνω από 40 ετών, που βρίσκονται στο στρίμωγμα και τη συμπίεση από τα μέτρα που, υποτίθεται, παίρνονται για να σωθούμε από τη χρεοκοπία.Ολες αυτές οι κατηγορίες που πλήττονται οδεύουν αγρίως για να συναντηθούν με το 25% των συμπατριωτών μας που βρίσκονται κάτω από τα όρια της φτώχειας και αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες τους και προπαντός να υποστηρίξουν τα παιδιά τους που συντηρούνται από τους γονείς τους και μένουν μαζί τους μέχρι τα 40 τους. Η εξέγερση είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων, δεν πρέπει να είναι αυτοκαταστροφική, ούτε εκτονωτική. Θα πρέπει να είναι πολιτική και να μη μένει στον θυμό και στην οργή, αλλά να προχωράει σε πολιτικές λύσεις και να είναι δημιουργική. Εχουμε συσσώρευση πόνου και συσσώρευση ιδεών δεν έχουμε, που είναι η κινητήριος δύναμη ανατροπής και δημιουργίας.
Η Αριστερά δεν ομονοεί, είναι κατακερματισμένη και δεν πείθει με τον ξύλινο λόγο τον πεπερασμένο και τον τετριμμένο που περιορίζεται στον καταγγελτισμό. Οι επαγγελματίες της Αριστεράς κάθονται γερά στις καρέκλες τις κομματικές, αδιαφορώντας για το έδαφος το πολιτικό και κοινωνικό που έχει φύγει κάτω από τα πόδια τους.
Στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου θα ακουστούν πολλά που έχουν να κάνουν με το μνημόνιο και την τρόικα. Για τον «Καλλικράτη» που κρατικοποιεί την αυτοδιοίκηση, το πρωτογενές κύτταρο της δημοκρατίας τής καλημέρας και της ανθρωπιάς, δεν θα ακουστεί τίποτα, καθότι οι εκλογές χρησιμοποιούνται για να κερδίσουν όλοι, οι γραφειοκράτες της διαχειριστικής πολιτικής, και οι ελάχιστες συλλογικότητες και εστίες αντίστασης θα καταμετρηθούν ως διαμαρτυρόμενοι που είναι απροσάρμοστοι και καταδικασμένοι σε αποτυχία. Και απ’ ό,τι διαφαίνεται από την αδιαφορία των ψηφοφόρων που στρέφεται εναντίον αυτού του αρρωστημένου και απογοητευτικού κλίματος, θα καταλήξει στην εύκολη αποχή που δεν θα έχει τα χαρακτηριστικά μιας πολιτικής στάσης.
Η απογοήτευση και η απαισιοδοξία θα μπορούσαν να μας γεμίσουν με αισιοδοξία αν αποκτούσαμε την πίστη πως μπορούμε να αλλάξουμε τον τρόπο της ζωής μας, και να ανακαλύψουμε τις ανθρώπινες αξίες...
Αν υπήρχε προπαντός από τη χειμάζουσα Αριστερά μιαν άλλη πολιτική που ξεπερνάει τον οικονομισμό και τον συντεχνιασμό, τότε για το μνημόνιο δεν θα κάναμε μνημόσυνα και νεκρολογίες, αλλά θα απαντούσαμε στο δεν «γίνεται αλλιώς», όπως πριν από 70 χρόνια, γιατί ο οικονομικός ζυγός σήμερα είναι χειρότερος από τον κατοχικό γιατί μας εξαπατούν οι κυβερνώντες...
πηγή: Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου