Του Γιώργου Λαουτάρη, στην εφημερίδα ΠΡΙΝ της 6/12/2010
Το άγριο ξύλο που επιφύλαξε η αστυνομία στους φοιτητές που διαδήλωναν την Πέμπτη στο κέντρο της Αθήνας, αφήνοντας αιμόφυρτους νέους από χτυπήματα με πυροσβεστήρα στο κεφάλι, και στέλνοντας άλλους στο νοσοκομείο από κλωτσιές στο έδαφος, είναι μόνο μία μικρή και πολύ πρόσφατη προεικόνιση της νέας εποχής καταστολής και ανελευθερίας που γέννησε η αστική απάντηση στον Δεκέμβριο του 2008. Για να μείνουμε στα πιο πρόσφατα, η επιστράτευση των απεργών ναυτεργατών, η δεύτερη πολιτική επιστράτευση μέσα σε πέντε μήνες μετά από την απεργία των ιδιοκτητών φορτηγών, είναι μαζί με την αστυνομική αυθαιρεσία η άλλη όψη της καθολικής επίθεσης στις δημοκρατικές ελευθερίες που βρίσκεται σε εξέλιξη και σε έξαρση. Αν ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν το «βάπτισμα του πυρός», η οικονομική και κοινωνική κρίση που σοβεί σήμερα φέρνει τη βίαιη ενηλικίωση της εποχής του φόβου και των αντιδημοκρατικών τομών.
Όπως έχει αποκαλύψει η δημοσιογραφική έρευνα, τις ημέρες των ταραχών του Δεκεμβρίου είχε συγκληθεί εκτάκτως κυβερνητική επιτροπή αντιμετώπισης κρίσεων, η οποία εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο επιβολής «κατάστασης πολιορκίας» με αναστολή συνταγματικών ελευθεριών, δηλαδή δημοκρατική εκτροπή, για να αποκρουσθούν οι διαδηλώσεις. «Ακραίες ομάδες, εκμεταλλευόμενες τη θλίψη για τον τραγικό χαμό ενός παιδιού, εξαπολύουν βίαιη, καταστροφική επίθεση στην οικονομία, την κοινωνική ειρήνη, την ίδια τη δημοκρατία», είχε δηλώσει ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής με διάγγελμά του. Τη ρητορική της «επίθεσης στη δημοκρατία» σε ένα άλλο πλαίσιο, τον Σεπτέμβριο του 2001 μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, την είχε υιοθετήσει πρώτος ο Τζορτζ Μπους για να ξεκινήσει την αμερικανική επιδρομή στο Αφγανιστάν και να εγκαινιαστεί μια νέα εποχή για τις δημοκρατίες της Δύσης.
Τηρουμένων των αναλογιών, και η 6η Δεκέμβρη σηματοδότησε από τη μια ένα πρελούδιο των πολλαπλών αντικαπιταλιστικών εξεγέρσεων στον καιρό της κρίσης και από την άλλη την αλλαγή σελίδας προς ένα αυταρχικότερο κράτος στη χώρα μας, η σιδερένια πυγμή του οποίου απαντά στην κλιμακούμενη λόγω κρίσης κοινωνική ένταση και εργατική αφύπνιση.
Ακόμα σφυρίζουν οι σφαίρες του Επαμεινώνδα Κορκονέα που το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη σκότωσαν τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Στο βασανιστικό ερώτημα τι όπλισε το χέρι του ειδικού φρουρού, δεν θα πάρουμε ποτέ απάντηση, αν δεν δούμε όχι μόνο τι προηγήθηκε αλλά και τι ακολούθησε τα τραγικά γεγονότα, αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν. Όσοι ζήτησαν αφοπλισμό της αστυνομίας, περιορισμό των καθηκόντων της και αυστηροποίηση των ποινών για αστυνομικούς που διαπράττουν παραπτώματα, διαψεύστηκαν οικτρά. Ενδεικτικά και όχι μεμονωμένα είναι τα περιστατικά αυθαιρεσίας και βάναυσης καταπάτησης δικαιωμάτων στα οποία προέβησαν αστυνομικά όργανα από τον Δεκέμβρη του 2008 μέχρι σήμερα: Ακριβώς ένα χρόνο μετά το τραγικό περιστατικό στα Εξάρχεια, κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης στη μνήμη του νεκρού αγοριού στις 6 Δεκεμβρίου 2009, ένας αστυνομικός της ομάδας ΔΕΛΤΑ έπεσε με τη μοτοσικλέτα του, αναίτια και απρόκλητα, πάνω στην Αγγελική Κουτσουμπού που διαδήλωνε κάτω από το πανό του ΕΕΚ. Είχε προηγηθεί όργιο ρίψης χημικών για τη διάλυση της πορείας και η ομάδα των διαδηλωτών του ΕΕΚ βρισκόταν στην πλατεία Συντάγματος απομονωμένη. Επιλογή των εποχούμενων αστυνομικών ήταν να εφορμήσουν αναπτύσσοντας μεγάλες ταχύτητες πάνω στους διαδηλωτές για τη διάλυση των μπλοκ. Η Αγγελική Κουτσουμπού, μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκαν βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Η επίθεση του αστυνομικού θα μπορούσε να της είχε κοστίσει τη ζωή…
Η περίπτωση της Α. Κουτσουμπού ανέδειξε άλλη μία πλευρά της πολύπλευρης επίθεσης στα δημοκρατικά δικαιώματα, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη. Στη συγκεκριμένη πορεία του Δεκεμβρίου 2009 έγινε πρόβα ενός νέου αστυνομικού δόγματος για τη διάλυση του πλήθους με διεμβολισμούς από μηχανές που ομαδικά ορμούν προς τους συγκεντρωμένους, γκαζώνοντας και χρησιμοποιώντας την κόρνα. Οι ομάδες ΔΕΛΤΑ (Δύναμη Ελέγχου Ταχείας Αντίδρασης) και Δίας (Δίκυκλη Αστυνόμευση με δύναμη 2.500 αστυνομικών) συγκροτήθηκαν μετά τις σοβαρές ανησυχίες του επιτελείου της ΕΛΑΣ από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008. Εκεί έγινε φανερό ότι η δύναμη και η οργή των μαζών δεν ήταν κατορθωτό να τιθασευτεί με τις κλασικές πεζές δυνάμεις των ΜΑΤ, όσο βαρύ εξοπλισμό και αν έφεραν. Ύστερα από αυτά, δεν θα ήταν υπερβολή να διαπιστώσουμε ότι πλέον εκχωρούνται αρμοδιότητες του στρατού στην αστυνομία, την ίδια στιγμή που ο στρατός καλείται να αναλάβει αρμοδιότητες αστυνομίας πόλεων: Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων πριν δύο χρόνια, τα στρατόπεδα βρίσκονταν σε επιφυλακή, την ίδια στιγμή που υπήρχαν έτοιμα σχέδια επέμβασης δυνάμεων στο κέντρο της Αθήνας. «Να κληθεί ενδεχομένως ακόμα και ο στρατός να βάλει τάξη», είχε πει ο Στέφανος Μάνος.
Όταν η αστυνομική αυθαιρεσία δεν απειλεί ζωές, εξευτελίζει και συνθλίβει προσωπικότητες, όπως στην περίπτωση του ανύποπτου διαδηλωτή Μάριου Ζέρβα. Ο 28χρονος συμμετείχε στη γενική απεργία της ΓΣΕΕ στις 11 Μαρτίου 2009, όταν συνελήφθη με βίαιο τρόπο από αστυνομικούς οι οποίοι ισχυρίστηκαν ότι τον είδαν να πετά βόμβα μολότοφ με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του. Βάσει των επιβαρυντικών διατάξεων του «κουκουλονόμου», ο Μάριος πέρασε 43 ημέρες στη φυλακή για ανυπόστατες και εξωφρενικές κατηγορίες που κατέρρευσαν βάσει του αποδεικτικού φωτογραφικού υλικού. Ακόμα πιο πρόσφατα, στην πορεία της 17ης Νοέμβρη φέτος, θύμα τριπλού ξυλοδαρμού από αστυνομικούς έπεσε φωτορεπόρτερ του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων επειδή απαθανάτιζε με τη μηχανή του ένστολους που χτυπούσαν διαδηλωτές. Στη μήνυση που κατέθεσε περιγράφει την οργή των αστυνομικών μπροστά στο φακό – μάρτυρα των ενεργειών τους, που ξέσπασαν με κλοτσιές και με χτυπήματα από ασπίδες και κλομπ.
Άλλωστε, η αυστηρότητα του δικαστηρίου απέναντι στον Επ. Κορκονέα υπήρξε μάλλον η εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τους αστυνομικούς να διαπράττουν ατιμωρητί τερατώδεις πράξεις. Στην ατελείωτη σειρά των «εικονικών» ΕΔΕ που θέτουν υποθέσεις στο αρχείο, ξεχωρίζει η υπόθεση που είδε όσο λίγες το φως της δημοσιότητας, με τους αστυνομικούς που πρωταγωνίστησαν στα περιστατικά της «ζαρντινιέρας» στη Θεσσαλονίκη τον Νοέμβριο του 2006, όταν ο φοιτητής Αυγουστίνος Δημητρίου ξυλοκοπήθηκε ανελέητα. Σύμφωνα με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Θεσσαλονίκης, οι κατηγορούμενοι έφυγαν σαν κύριοι, με εξαγοράσιμες ποινές από 15 ως 39 μήνες.
Είναι όμως μόνο η αστυνομία το πρόσωπο της καταστολής; Δυστυχώς, η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα είναι πολύ ευρύτερη και σίγουρα δεν εξαντλείται στις εντολές που παίρνουν τα όργανα «τάξης» κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων. Αντί η δολοφονία του Αλέξη να οδηγήσει σε τιθάσευση της αστυνομικής βίας, έφερε δύο σοβαρότατες νομοθετικές ρυθμίσεις: Αφενός το λεγόμενο «κουκουλονόμο» και αφετέρου την τροποποίηση του «τρομονόμου» ώστε να περιλαμβάνει και τον ίδιο το συνδικαλισμό. Τον Μάρτιο του 2009 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να ποινικοποιήσει την «αλλοίωση των χαρακτηριστικών» κατά την τέλεση αξιόποινων πράξεων, επιβαρύνοντας τις ποινές από 2 ως 10 χρόνια. Η επαίσχυντη αυτή για το νομικό πολιτισμό ρύθμιση έφερε πραγματική κατακραυγή. Τότε το ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για ρυθμίσεις «γραφικές, στα όρια του φαιδρού», καθώς και «ατελέσφορες και πιθανόν επικίνδυνες». Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ δεσμεύτηκε ότι θα καταργήσει τον προκλητικό «κουκουλονόμο». Αργότερα, τον Μάρτιο του 2010, ο υπουργός Δικαιοσύνης Χάρης Καστανίδης, δεσμεύτηκε εκ νέου ότι θα περάσει τροπολογία κατάργησης της επίμαχης διάταξης. Φυσικά, η διάταξη είναι ακόμη σε ισχύ και αξιοποιείται συστηματικά εναντίον διαδηλωτών. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι από την πορεία του Πολυτεχνείου πριν δύο εβδομάδες, όταν 15 άτομα συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για κακουργήματα, καθώς όπως κατέθεσαν οι αστυνομικοί, κάλυπταν το πρόσωπό τους.
Και τα πυρά του «τρομονόμου» πέφτουν πάνω στο μαζικό κίνημα. Την επόμενη εβδομάδα ξεκινά στη Λάρισα η δίκη των 8 ανηλίκων που συνελήφθησαν κατά τα «Δεκεμβριανά» του ’08 και παραπέμφθηκαν από την Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας για κακουργηματικές πράξεις, με την ενεργοποίηση του «τρομονόμου». Μάλιστα φέτος το καλοκαίρι, η κυβέρνηση επεξέτεινε τα όρια του νόμου αυτού (3875/2010), έτσι ώστε κάθε διαδήλωση, κατάληψη ή φθορά ξένης περιουσίας, κατηγορίες που συνήθως προσάπτουν τα αστυνομικά όργανα σε διαδηλωτές, να μπορεί να εκληφθεί ως τρομοκρατική πράξη. Οι βαρύτατες ποινές του «τρομονόμου» με την τελευταία τροποποίηση απειλούν και όσους με τις ενέργειές τους αποσκοπούν «στην άσκηση θεμελιώδους ατομικής, πολιτικής, συνδικαλιστικής ελευθερίας ή άλλου δικαιώματος», οι οποίοι μέχρι πρότινος εξαιρούνταν από τις προβλέψεις του.
Ο περιορισμός ελευθεριών και δικαιωμάτων δεν σταματά εδώ. Το δόγμα προληπτικών προσαγωγών που εγκαινίασε η ΕΛΑΣ επί ημερών του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο κατ’ ευφημισμόν υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εντάσσεται κι αυτό στην επιχείρηση κατατρομοκράτησης διαδηλωτών που σέρνονται στα κρατητήρια για την «ύποπτη» αμφίεσή τους. Αλλά και το καθεστώς παρακολούθησης μέσω καμερών στους δημόσιους χώρους συνιστά επισημοποίηση του χαφιεδισμού και του «πανοπτικού» κράτους: Προχθές, Παρασκευή, το υπουργικό συμβούλιο ενέκρινε ότι κάμερες καταγραφής ήχου και εικόνας θα τοποθετούνται σε όλους τους δημόσιους χώρους, από τις δημόσιες αρχές και όπου κατά περίπτωση θα κρίνεται από την κυβέρνηση ότι συντρέχουν συγκεκριμένοι λόγοι.
Αν η δολοφονία του Αλέξη σφράγισε σαν σταθμός το 2008, το ανάλογα τραγικό γεγονός του 2010 ήταν οι τρεις νεκροί εργαζόμενοι της Μαρφίν στην απεργία της 5ης Μάη. Δεν χρειάζεται κανείς να μπει σε θεωρίες συνωμοσιολογίας για να τεκμηριώσει ότι ο εμπρησμός της τράπεζας ήταν μια πράξη διαμετρικά αντίθετη, ξένη και αντιπαραθετική με τους σκοπούς και τα μέσα του εργατικού και του λαϊκού κινήματος. Η αξιοποίηση αντίθετα του τραγικού συμβάντος έγινε από τη μεριά του κράτους και οδήγησε στην κατασυκοφάντηση και τελικά, στον πολιτικό διασυρμό της μεγαλύτερης διαδήλωσης που έγινε στη χώρα από τη μεταπολίτευση. Αντικειμενικά λοιπόν η στυγερή δολοφονία των εργαζομένων της Μαρφίν λειτούργησε ως πρώτου μεγέθους προβοκάτσια. Και αυτή η μορφή πλάγιας καταστολής εντάσσεται στα απόνερα των «Δεκεμβριανών».
Τα πολιτικά ρεύματα της ατομικής βίας που ξεπήδησαν από τις φλόγες του Δεκέμβρη και μέχρι τις μέρες μας πρωταγωνιστούν στην ειδησεογραφία, συνιστούν διαστρεβλωμένη απάντηση στην αδήριτη ανάγκη του εργατικού κινήματος να αποκτήσει όργανα λαϊκής αυτοάμυνας και περιφρούρησης. Τα ρεύματα αυτά όμως απολυτοποιούν την αντίθεση με τους μηχανισμούς καταστολής και την αναγορεύουν σε αυτοσκοπό. Την ίδια στιγμή γίνονται ευάλωτα και τρωτά από τους μηχανισμούς του κράτους, σε βαθμό που να αξιοποιούνται από αυτούς.
Στην πραγματικότητα, η καταστολή δεν εκπορεύεται μόνο από την αστυνομία και το στρατιωτικό κράτος με τους νόμους του, τη δικαιοσύνη του και τα ΜΜΕ. Τα τέσσερα πρόσωπα της καταστολής εκτός από την αστυνομία και το στρατό, περιλαμβάνουν πρώτον, τους ιδιωτικούς στρατούς των επιχειρηματιών, δεύτερον, τα τάγματα εφόδου τη Ακροδεξιάς και τέλος, τις επιθέσεις από τις δήθεν «αναρχικές» ομάδες, που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τον πραγματικό αναρχισμό.
Πρόταση Αλέκου Παπαδόπουλου: Διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα
Αν τον Δεκέμβρη του 2008 η πρόταση για δημοκρατική εκτροπή έπεσε στο τραπέζι σαν ακραίο σενάριο, στην τωρινή περίοδο της κρίσης, εκφωνείται ως δημόσια πρόταση για διάλογο. Ο λόγος για την ομιλία του Αλέκου Παπαδόπουλου, τέως υπουργού του κυβερνώντος κόμματος, σε εκδήλωση στο υπουργείο Εξωτερικών στις 23 Νοεμβρίου. «Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβιστικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους», είπε εισαγωγικά ο πρώην υπουργός. Στη συνέχεια διαπίστωσε ότι «η χώρα δεν διαθέτει ιθύνουσα τάξη ή μια πραγματικά αστική τάξη με κριτήριο κουλτούρας η οποία θα διαμόρφωνε κατευθύνσεις για μια διατηρήσιμη διέξοδο από την κρίση». Στις «μεταρρυθμίσεις-σοκ» που πρότεινε, κεντρική θέση έχουν «οι καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων» και οι «επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στο δημόσιο τομέα». Με λίγα λόγια, ο Αλ. Παπαδόπουλος κρίνει ως άτολμες και περιορισμένες τις αντεργατικές τομές που έγιναν μέχρι σήμερα, αξιώνοντας μια νέου τύπου ανώτερη επίθεση.
Ο πρώην υπουργός γνωρίζει ασφαλώς ότι «η συναίνεση μεταξύ των σημερινών κομμάτων της χώρας είναι ανέφικτη και άνευ αξίας» και χωρίς ενδοιασμούς υποστήριξε πως το «πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό». Στο σημείο αυτό, οι διαπιστώσεις του ομιλητή έφεραν στο νου τις δημόσιες διαλέξεις που έδινε το 1966 ο εκδότης Σάββας Κωνσταντόπουλος ενώπιον πολυπληθούς ακροατηρίου που αποτελείτο από πολιτικούς, όπου υποστήριζε τον ωφέλιμο χαρακτήρα μιας δικτατορίας ως στοιχείου εξυγίανσης του παρηκμασμένου πολιτικού συστήματος. Καθόλου άδικα ο Σ. Κωνσταντόπουλος αναγορεύτηκε τα χρόνια της επταετίας που αολούθησαν σε θεωρητικό της χούντας. Η «πρόταση διεξόδου» του Αλέκου Παπαδόπουλου είναι η σύνταξη ενός πενταετούς προγράμματος καταλυτικής αποδιάρθρωσης, οι ρυθμίσεις του οποίου δεν θα συγκρίνονται με τα σημερινά «ημίμετρα» του Γ. Παπανδρέου. Το πρόγραμμα αυτό ο τέως υπουργός προτείνει να κυρωθεί με εκλογές – εκλογές βίας και στυγνού εκβιασμού, μέσω των ΜΜΕ και των μηχανισμών χειραγώγησης φυσικά. Το υπερκομματικό «πενταετές πρόγραμμα» θα πάρει τη θέση μιας καλυμμένης δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα, η οποία στο νέο Σύνταγμα θα περιλάβει τη δημοσιονομική προσαρμογή και την «απαγόρευση παραγωγής ελλειμμάτων».
Από την ομιλία αυτή διαφαίνεται η μόνιμη ροπή του αστικού συστήματος προς ένα διαρκές κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Πρόκειται για την πλέον αντιδραστική απάντηση στην βαθιά τάση απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος: Είναι η απάντηση στο ογκούμενο ρεύμα διαμαρτυρόμενης αποχής προς το πολιτικό σύστημα αλλά κυρίως στο ανερχόμενο εργατικό και μαζικό κίνημα που γεννιέται στις ιδιαίτερες συνθήκες της κρίσης, αμφισβητεί το πολιτικό σύστημα και ζητά να δημιουργήσει τα δικά του όργανα. Αυτό το νεογέννητο επιχειρεί το «βαθύ κράτος» της καταστολής και των αντιδημοκρατικών τομών να πνίξει από την κούνια.
Τίποτα δεν φαίνεται σήμερα το ίδιο με το Δεκέμβριο του 2008. Η όποια κοινωνική συναίνεση έχει οριστικά διαρραγεί, με την απόλυτη πλειοψηφία του λαού να απορρίπτει την κυβερνητική πολιτική. Χρειάστηκαν οι εκλογικοί νόμοι που διαστρεβλώνουν τη λαϊκή βούληση για να εκλεγούν οι αιρετοί μειοψηφίας στους δήμους και τις περιφέρειες. Παραβιάστηκαν θεμελιώδεις συνταγματικοί κανόνες, προκειμένου να ψηφιστεί το μνημόνιο από μια απλή πλειοψηφία στη Βουλή. Εκχωρήθηκαν κυριαρχικά δικαιώματα, ώστε η τρόικα μόνη της να αποφασίζει για το κουτσουρεμένο ύψος των μισθών. Με λίγα λόγια, ξεγυμνώθηκε η ταξική λειτουργία του κράτους, το οποίο έχει μετατραπεί σε στυγνό όργανο καταπίεσης, αφήνοντας για την ιστορία το ρόλο του ως οργάνου πανκοινωνικής λειτουργίας, συναίνεσης ή αρμονίας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η δικαίωση του Αλέξη και όλης της νέας γενιάς που βλέπει τα όνειρά της να ακυρώνονται με τον πιο βάναυσο και προκλητικό τρόπο, θα έρθει με την αποτροπή του διαρκούς αντιδημοκρατικού πραξικοπήματος και την ανατροπή της πολύπλευρης και βάρβαρης αυτής επίθεσης χωρίς προηγούμενο. Όλα τα στοιχεία από τις τελευταίες αναμετρήσεις των γάλλων εργαζομένων, των φοιτητών στη Βρετανία και Ιταλία αλλά και από τις εκλογές στη χώρα μας, δείχνουν ότι κινητοποιείται μια κοιμισμένη δύναμη που αναζητά τα πρώτα της βήματα στο νέο τοπίο. Οι πυροβολισμοί κατά ριπάς του συστήματος προς τη νεολαία θα αποκρουσθούν από ένα νέο εργατικό και μαζικό κίνημα, το οποίο θα έχει δικά του ανεξάρτητα όργανα, θα φροντίζει για τη λαϊκή περιφρούρησή του και θα στοχεύει ψηλά, στον ουρανό, στην ανατροπή.
πηγή: tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου